Pieter Vos

Mijn naam is Pieter Vos, sinds vijf jaar wonend in Enkhuizen. In mijn werkzame leven (ik ben nu gepensioneerd) was ik advocaat, zo’n 45 jaar lang. Mijn specialisatie is altijd de sociale advocatuur geweest. Dat wil zeggen dat je in arbeidsgeschillen optreedt voor de werknemer en niet voor de werkgever, in huurgeschillen voor de huurder en niet voor de verhuurder, en in het bestuursrecht voor de burger en niet voor de overheid. Het laatste kwart van mijn loopbaan heb ik me vooral gespecialiseerd in vluchtelingenrecht, en dan vooral gewerkt voor asielzoekers. Geen makkelijk werk, maar als je succes hebt en je kunt iemand aan een verblijfsvergunning helpen kun je rekenen op levenslange dankbaarheid.

Wat je als advocaat vooral leert is je vooroordelen laten vallen. Een asielzoeker is niet altijd alleen maar uit op meer welvaart en een asielzoeker uit een veilig land is niet per definitie een leugenaar, de inbreker die vannacht jouw huis als doel heeft uitgekozen is niet altijd een egoïstische boef, en ook de overheid die je bezwaarschrift ongegrond verklaart is geen verzameling kille ambtenaren met oogkleppen.

Het recht wordt vaak symbolisch voorgesteld door een geblinddoekte vrouw die een weegschaal vasthoudt. Ik ben altijd aangesproken geweest door het idee dat de weegschaal nogal uit balans is ten nadele van mensen die, nationaal en internationaal, een zwakkere maatschappelijke positie innemen. En ik heb het altijd gezien als een eis van rechtvaardigheid dat er in de schaal van die mensen wat meer gewicht wordt gelegd. Voor mij is de Partij van de Arbeid al heel lang het beste politieke instrument om daarbij te helpen. En nu, hier in Enkhuizen, zie ik dat nog steeds zo.